Chmury burzowe rysują na niebie ponure postacie, podczas gdy pozornie niekończące się morze pragnie pełnego przygód spektaklu. Unosi się wodny dym, wściekłe morze uderza wodą w moją łódź, a każda fala zdaje się chcieć mnie połknąć kolejnym oddechem. Burza wyzywa mnie na konkurs. Uderza mnie ognisty zapach jego oddechu i mówi mi bez ogródek, że jestem sam.

Podnoszę się i patrzę mu prosto w oczy; krew szumi mi w uszach. Odwracam sytuację, zdaję się na swój instynkt i czuję, jak wzrasta we mnie heroiczna siła. Łączy się to z jasnością mojego umysłu i pozwala mi przekształcić tę walkę, aż stanie się niczym więcej niż wyzwaniem.